Eleanor Hodgeman Porter „Panna Billy”

Kiedy Billy ma 18 lat umiera wychowująca ją dotąd ciotka. Sama na świecie dziewczyna postanawia zwrócić się o pomoc do dawnego przyjaciela swojego ojca, po którym „odziedziczyła” imię.
William Henshaw zgadza się przyjąć do siebie dziecko swojego kolegi, jednak ani on, ani jego dwaj bracia nie przypuszczają, że Billy nie jest chłopcem. Przybycie żywiołowej osiemnastolatki wywraca do góry nogami unormowane dotąd życie trzech panów.

Czyż to nie jest kuszący opis?! Eleanor Hodgeman Porter znana przede wszystkim z niezwykle ciepłej powieści „Pollyanna”, w 1911 roku napisała „Pannę Billy”. Ta niepozorna książeczka, z mało zachęcającą okładką, okazała się dla mnie prawdziwym zaskoczeniem! In plus oczywiście! 🙂

Continue reading →

Thomas Hardy „Z dala od zgiełku”

Ilekoć nakreślimy sobie nową linię postępowania, musimy zawsze zwalczać stan pewnego bezwładu, nie tyle może w nas samych, ile w określonych zdarzeniach, które zdają się niejako sprzysięgać po to, żeby nam przeszkodzić w dążeniu do poprawy naszego losu.

Dałam się spakować w podróż, z dala od zgiełku, gdzie wśród roju pszczół, rwących potoków, falujących urodzajnych pól skropionych potem pracujących na roli chłopów, rodzą się nie tylko jagnięta, ale przede wszystkim ludzkie marzenia i namiętności. Hardy moimi emocjami miotał tak, jak Hulk Lockim, a ja nie mogłam się oderwać od tej barwnej lektury, pozwalając plastycznym opisom rajcować w mojej wyobraźni.

Continue reading →

Chris Carter „Nocny prześladowca”, III tom serii

Jeśli to prawda, że oczy są zwierciadłem duszy, to w chwili śmierci jej dusza musiała umierać ze strachu.

Kiedy wydaje Ci się, że pragniesz „jazdy bez trzymanki” po cienkiej granicy strachu i przerażenia… jeśli jest Ci za gorąco i marzysz o dreszczach w upalny dzień… jeśli chcesz, żeby Twoja noc była nieprzespana, a serce biło ci w takim tempie, że masz wrażenie, jakby chciało wyskoczyć i pobiec w maratonie… gdy myślisz, że psychopaci już bardziej brutalni być nie mogą, a ich pomysłowość odnośnie zadawania bólu została wyczerpana (bo przecież tyle za Tobą thrillerów/kryminałów) – zapraszam na spotkanie z „Nocnym prześladowcą” Chrisa Cartera.

Obserwował, jak wyciera dłońmi łzy. Zastanawiał się, jak bardzo spotęgowałby jej strach, gdyby wydał jakiś dźwięk. Gdyby jej pokazał, że nie jest sama. Że on czai się w ciemnościach zaledwie trzy kroki od niej. Jak by zareagowała, gdyby wyciągnął rękę i dotknął jej skóry, jej włosów? Jak bardzo byłaby przerażona, gdyby szepnął jej coś do ucha?

Uśmiechnął się, widząc, że znów dygocze.

Może nadszedł czas, żeby to sprawdzić.

 

Continue reading →

Katarzyna Berenika Miszczuk „Ja, diablica”, I tom trylogii

Rozpiera mnie duma, że urodziłam się w roku 1988! Kto by pomyślał, że moje rówieśniczki, które pewnie mogłabym spotkać w piaskownicy lub podzielić się z nimi wafelkiem „Koukou Roukou”, będą pisać tak świetne książki! Olga Rudnicka kupiła mnie „Nataliami”, a Katarzyna Berenika Miszczuk „Ja, diablicą”. Horrendalne upały sprzyjały mojej wycieczce do Piekła, a gorrrąca atmosfera, podkręcana przez główną bohaterkę Wiktorię, utrzymywała się do końca, zapewniając mi świetną zabawę aż do finału (zamierzam to przedłużyć, bo już szykuję „Ja, anielicę” ;)). A przy okazji ile ciekawych rzeczy się dowiedziałam! 😀

Continue reading →

Arthur Conan Doyle „Pies Baskerville’ów”

Nadeszła wiekopomna chwila! Mogę sobie w CV książkoholika wpisać, że WRESZCIE przeczytałam o przygodach Holmesa. To „wreszcie” nie oznacza dłużącej się lektury, ale spychanie poznania tego pykającego fajkę detektywa na dalszy plan. Zdecydowane pierwsze miejsce bowiem zajmuje u mnie postać Herkulesa Poirota, następnie Philipa Marlowa, więc Sherlock musiał się przepychać łokciami, żeby gdzieś się w tej czołówce kryminalnych klasyków uplasować. Myślę, że bardzo pomogły mu upały i wolnelektury.pl , gdzie książka w formie e-booka dostępna jest za darmo.

Nie ma tak złego mężczyzny, po którym by nie płakała kobieta.

Tajemnica Baskervillów (ten tytuł brzmi zdecydowanie lepiej, jak dla mnie) wywoływała u mnie ten przyjemny dreszczyk emocji, kiedy coś, co pewnie po czasie okaże się oczywiste, w momencie czytania o tym, jest zagadką, której nie potrafisz rozwiązać i kroczysz we mgle po trzęsawiskach, a twój puls dawno przekroczył dopuszczalne normy. Myślę, że Doyle zastosował również chwyt horrorowy, gdzie obawiasz się czy zza zakrętu nie wyskoczy ci jakiś duch, krzycząc w twarz „BU!”. Brrr!

Continue reading →

Olga Rudnicka „Czy ten rudy kot, to pies?”, II tom serii Martwe jezioro

Jestem zdecydowaną zwolenniczką zaczynania cykli od pierwszych tomów (o ile oczywiście są one dostępne/wydane). W przypadku twórczości Rudnickiej wolałam pierw poznać to, co udało mi się skompletować (Zacisze 13, Natalii5 i Cichy wielbiciel), a samotnie na półce leżał i czekał II tom Martwego Jeziora – Czy ten rudy kot, to pies? Miałam jednak nieodpartą pokusę sięgnięcia po coś lekkiego, idealnie orzeźwiającego na upały, więc machnęłam ręką, mówiąc: „pal sześć! Czytam!” i zupełnie niezorientowana w treści debiutu pani Olgi dobrałam się do tej lektury.

Pewnie byłoby mi łatwiej zrozumieć naturę Beaty, jej relację z Jackiem, ale… to wątek poboczny. Pod ostrzał przygód idzie Ulka, jackowa siostra, zdecydowana mistrzyni pakowania się w kłopoty. Jej świetnie nakreślona postać, a zwłaszcza zaskakujące przygody, które wręcz ją obsypują, wywołują salwy śmiechu. „Anioł stróż” w czerwonej czapeczce przenosi ją do zupełnie polskiej Irlandii, pakuje w sidła stróża prawa, sieć miłości i robi z niej kocią mamę w fartuszku perfekcyjnej pani domu z ogródkiem. Bunia, Stenia, Sławek, Kier, Karo, Pik i Trefl dodają kolorków i tak barwnym poczynaniom panny Nowackiej.

– To Wielków. Proszę, niech pani usiądzie – wziął ją delikatnie pod ramię i zaczął prowadzić w kierunku samochodu.

-Wielków? – powtórzyła zdziwiona, pozwalając obcemu mężczyźnie prowadzić się jak ciele na rzeź. – Wielków? Brzmi zupełnie jak polska nazwa…

– Bo to jest polska nazwa – spojrzał na dziewczynę zastanawiając się, czy obłęd w jej oczach wynika z szoku, czy jest może znakiem choroby dziedzicznej.

– Polskie miasto w Irlandii? – zdziwiła się, korzystając z rodzimej mowy, i zatrzymała gwałtownie. – Do tego już doszło? Coś takiego… – powiedziała pełna podziwu dla operatywności rodaków.

 

Continue reading →