Nele Neuhaus „Ostatnie lato w Nebrasce”

Nele Neuhaus postanowiła swoją twórczością podbić serca większości grup wiekowych. Seria „końskich” książek o Elenie i Charlotte rozgrzewa wyobraźnię młodych nastoletnich dziewcząt, a kryminalne potyczki Olivera von Bodensteina i Pii Kirchhoff są prawdziwą ucztą dla starszych czytelników. Tym razem mamy obyczajówkę dla młodych dorosłych, podszytą romansem, z lekką nutką nastoletnich pragnień zdobycia świata i wyrwania się z codziennej nudy i nijakości. Czy taka odsłona pani Neuhaus również do mnie trafiła?

Poznajemy nastoletnią Sheridan, którą Bóg obdarzył namiętnością i temperamentem, silnym pragnieniem wolności i poczuciem humoru, doprawiając to wszystko muzykalnością i niespożytą fantazją. Dziewczynę adoptowała wpływowa rodzina Grantów, co okazało się w wielu sytuacjach kłopotliwe, bo presja nieskalania nazwiska przybranych rodziców, często było kulą u nogi naszej bohaterki. Cała historia widziana jest pięknymi oczami Sheridan, dzięki czemu siedząc w jej skórze, możemy zauważać zmiany jakie w niej zachodzą, myśli, które pchają bohaterkę do takich, a nie innych czynów niosących za sobą nie zawsze przyjemne konsekwencje, a przede wszystkim przeżywać burzę uczuć, tornado marzeń i często blizzard pogrzebanych nadziei, towarzyszących jej przyspieszonemu dorastaniu.

Błędem jest wierzyć, że domem człowieka jest miejsce, w którym się urodził i dorastał – odparła ciotka Isabella. – Tak właśnie myślałam, kiedy zdecydowałam się tu wrócić. Ale dom jest tam, gdzie jest się szczęśliwym, gdzie się kochało i gdzie doświadczało się miłości.

Grantówna bardzo lubi czytać. To chyba jedna z jej pasji, zaraz obok jeździectwa i niezwykłego talentu muzycznego (potrafi komponować piosenki i ma fenomenalny głos). Pociąg do literatury pcha ją do lektur, które odmieniają jej spojrzenie na ludzką fizyczność i wyzwalają drzemiące pokłady pożądania i seksualnych fantazji. I tu zaczyna się pasmo poszukiwania spełnienia w łóżku i zaspokojenia żądzy. Kusi, uwodzi, jest coraz bardziej świadoma swojego ciała i tego, jak jej urokliwa powierzchowność działa na mężczyzn. Wielu mężczyzn…

Danny’ego zawsze porównywałam z żylastym wilkiem krążącym po okolicy, Brandon przypominał mi nieporadnego, dobrodusznego szczeniaczka, lecz pan Finch… tak, pan Finch był drapieżnikiem, może lwem, a może tygrysem. Te zwierzęta pięknie wyglądają, ale są śmiertelnie niebezpieczne.

Sheridan poszukuje miłości i akceptacji. Chciałaby brać ją garściami, żeby zapełnić pustkę i samotność, jaka jej doskwiera na tym rolniczym terenie, gdzie liczą się tylko rolnicze spuścizny i płytkie atrakcje. Niestety jak to w życiu bywa, zwłaszcza nastoletnim, niekoniecznie trafia pod dobry adres ze swoimi uczuciami, przez to cierpi więcej, niż jej rówieśnicy. Jej dom, stworzony przez rodzinę Grantów, pozostawia wiele do życzenia. Zazdrosna Rachel, leniwy Esra nie ułatwiają jej życia, więc ścieżka do dorosłości staje się jeszcze bardziej wyboista.

Urozmaiceniem jej, wbrew pozorom wcale nie monotonnego życia, okazuje się odkrycie tajemniczych pamiątek Carolyn, które nadadzą nowy ton jej rodzinnym relacjom.

Nele Neuhaus kolejny raz niejednokrotnie mnie zaskoczyła, kierując losy bohaterów tak, jak się tego nie spodziewałam. Niestety jestem zła za końcówkę. Tak strasznie nie lubię otwartych zakończeń, bo pozostawiają mnie z milionem pytajników, na które, jeśli autor nie przywidział kontynuacji, nie znajdę odpowiedzi! A co, jeśli zżyłam się z główną postacią i chcę wiedzieć, jak potoczyły się jej losy? Jak zareagowali ludzie? Czy udało się odnaleźć to, czego się poszukiwało? Mówić „A”, a nie powiedzieć „B”? No co to ma być! 😉

Mnóstwo jazdy na oklep, łóżkowych i fabularnych uniesień, sytuacji z których ratuje „książę na białym koniu”, lecz również takich, gdzie upadek jest bolesny. Nieustraszona i dzielna Sheridan wciąż brnie przez życie, zmierzając ku lepszemu, a wszystko w pięknej scenerii Nebraski. Zdecydowanie to wciąga!

Ciekawie jest móc zobaczyć ulubioną autorkę w tej nieco innej odsłonie (choć przecież jej powieści kryminalne również bogate są w tło obyczajowe). Mimo wszystko jednak pozostanę wierna Pii i Oliverowi, a Sheridan uplasuję na drugim miejscu. 🙂

Za książkę serdecznie dziękuję tłumaczom: państwu Annie i Miłoszowi Urbanom.

Państwa trud włożony przekład z języka niemieckiego zasługuje na podziw i uznanie. Dziękuję, że kolejny raz, dzięki Państwu, historia napisana przez Nele Neuhaus okazała się fantastyczną przygodą, a czas spędzony na lekturze był kojącą odskocznią od codzienności.